آن روز هــوای جنــگل بارونــی بــود. همــه خوشــحال بودیــم؛ مــن، مامــان کلاغـه، پلپلاســی خانــم و گنجشــک کوچولــو همــه و همـه خوشـحال بودیـم. ولـی درختـان قشـنگ جنگلمــان از همــه خوشــحالتر بــودن چــون بعــد چنــد مــاه بــا آمــدن ایــن بــاران یــک حمــام درســت حســابی می‌کــردن. قطره‌هــای بــارون بــه ســرعت مثــل حباب‌هــای تپــل بــه روی زمیــن می‌افتــادن.